จริยา.อ. - จริยาปิฎก อฏฺฐกถา
(ปรมตฺถทีปนี) อรรถกถาพระสุตตันตปิฎก (ขุททกนิกาย) จริยาปิฎก (พระไตรปิฎกเล่มที่ ๓๓)
ความหมายของชื่อคัมภีร์
"ปรมตฺถทีปนี" (ปะ-ระ-มัด-ถะ-ที-ปะ-นี) แปลว่า "คัมภีร์ที่ส่องให้เห็นซึ่งเนื้อความอันเป็นประโยชน์สูงสุด" หรือ "ประทีปส่องแสงแห่งปรมัตถ์" เช่นเดียวกับอรรถกถาของคัมภีร์อื่นๆ ในขุททกนิกาย (เช่น อุทาน, อิติวุตตกะ) คัมภีร์นี้เป็นส่วนหนึ่งของงานอรรถกถาชื่อเดียวกัน คือ ปรมัตถทีปนี ซึ่งรจนาโดย
พระธัมมปาลาจารย์
📚 จริยาปิฎก
การสร้างบารมีของพระมหาโพธิสัตว์
จริยาปิฎกเป็นคัมภีร์สุดท้ายของขุททกนิกายที่บันทึกเรื่องราว การบำเพ็ญบารมี ๑๐ ประการ ของพระโพธิสัตว์ในอดีตก่อนตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า ทั้งหมดมี ๓๕ เรื่อง แบ่งออกเป็น ๓ หมวดหลัก ได้แก่:
🎧 ทานจริยา
— เรื่องเกี่ยวกับการบำเพ็ญทานบารมี (๑๐ เรื่อง)
🎧 สีลจริยา
— การรักษาศีลและประพฤติดี (๑๐ เรื่อง)
🎧 เนกขัมมจริยา เป็นต้น — การบำเพ็ญบารมีขั้นสูงอื่น ๆ (๑๕ เรื่อง)
เรื่องราวทั้งหมดเน้นให้เห็นถึง ความเสียสละ ความอดทน และปัญญา ที่พระโพธิสัตว์ใช้ในการดำเนินชีวิต เพื่อสะสมบารมีอันนำไปสู่การตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า